Ayrılık

Sevgili okurlar, bir haftalık ayrılıktan sonra yine beraberiz.

Bugün biraz ayrılık konusundan bahsetmek istiyorum, ama bu konu konuşulurken insan ister istemez duygulanıyor.

Benim de kendimce duygulu konulardan uzak olmak isteğim var. İnsanları etkilemenin ve yönlendirmenin en kolay yolu duygularıyla oynanmasıdır, o yüzden duygusallık konuşmak istemiyorum. Ancak konumuz ayrılık olunca ister istemez insan duygulanıyor.

Hepimizin hayatından ayrılık ile ilgili bir şeyler geçmiştir. Hepimizde de muhakkak ayrılık izleri kalmıştır. Kimimiz sevgilimizden ayrıldık, kimimiz anne babamızdan. Kimimiz de kardeşimizden ya da kardeş kadar sevdiğimiz dostlarımızdan.

Bir de mazilerimizin geçtiği ev veya çok sevdiğimiz eşyalarımızdan ayrılmakta zor. O da unutulmuyor.

İnsanların ayrılık yaşadığı her konunun mutlaka derin mazileri vardır. Hafızalarından onları silmek o kadar kolay olmuyor.

Devam eden hayatımızda karşılaştığımız bazı ortamlar, bize hemen başımızdan geçeni hatırlatıyor. Örneğin bazen “Rahmetli anneciğim bu yemeği çok güzel yapardı” ya da “Babam bana bu işi böyle yapma derdi” gibi sözler, hemen aklımıza geliyor.

Sevgili okurlar, mutlaka hepimiz duymuşuzdur. Bir söz var; “Ayrılık ölümden de beter” derler. Bence çok güzel bir söz.

Ölünce ümitler bitiyor, sonlanıyor. O yüzden oraya takılıp kalmanın bir anlamı yok.

Ama ayrılık öyle değil. Aklımızda; “Acaba buluşur muyuz?”, “Karşılaşır mıyız?”, “Tekrar İstediğimizi elde edebilir miyiz” gibi düşüncelerden dolayı iç dünyamızda o konuyu hep yaşarız değil mi?

Sevgili okurlar, ölüme diyecek bir şey yok, o Allah'ın emri. Ancak insanların ufacık meselelerden dolayı, dünya malı için ya da inat yüzünden birbirlerinden, sevdiklerinden ayrılmaları hiç doğru değil. Lütfen hepimiz biraz daha anlayışlı olmalıyız.

Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim. Hoşçakalın…