Silivri Belediyesi taleplerini geri çevirmedi, ancak bu yaşam şekli daha nereye kadar devam edecek

İki yıl önce ayağından ameliyat oldu.

Ancak yürümekte hala zorlanıyor, bir türlü düzgün ve normal bir şekilde yürüyemiyordu.

Doktorlar zamanla düzelir, biraz zamana ihtiyacın var diyordu.

Fakat bir türlü iyileşme olmadı.

Bir çaresi olmalıydı.

Arkadaşlarıyla beraber oynamak onlara eşlik etmek istiyordu. Ama aralarına bu şekilde kabul edilmesi bile mümkün değildi.

Ayağının daha çabuk iyileşmesi için egzersize, kondisyon aletlerine ihtiyacı olduğunu söylüyordu doktorlar..

Ama en yakın egzersiz aletleri bir kilometre uzaktaydı.

Ve bakın sonra ne oldu…

Tuğba, bir erken doğum neticesinde dünyaya geldi. Yalnız, anormal olan sadece bu değildi. Çocuğun bacakları belinden itibaren düzgün yapıda değil, içe dönük vaziyette idi. Yani ayak uçları karşıya değil de bir birine bakıyordu. Bu durumun sorun olacağı Tuğba’nın yürümeye başlamasıyla, zaman içerisinde anlaşılacaktı.

Tuğba okula başladığında herkesten farklı olarak küçük adımlarla ve ayakları içe bakar şekilde yürüyordu. Ne kadar yürümesini düzeltmeye çalışsa da olmuyordu. Düzgün yürüyemiyordu. Zorlanıyordu.  

Ama kendisi bunu artık kabullenmişti. Çünkü çaresizdi. Kaderini değiştiremeyeceği inancıyla o, böyle yaşamak zorundaydı. Aslında bu durumdan çok Tuğba’yı rahatsız eden başka bir şey vardı. Arkadaşlarıyla birlikte oyun oynamak istiyordu. Onlara katılmak bu şekilde mümkün değildi. O, arkadaşları gibi hızlı hareket edemiyordu.

Tuğba’nın ailesi onun bu hali karşısında çaresizdi. Nereye başvursa çözüm bulamıyordu. Kapısını çaldıkları Devlet Hastaneleri, çocuğun ameliyat olabileceğini, ancak ameliyatının riskli olduğunu, iyileşme şansının da az olduğunu ifade ediyorlardı. Fakat bir şey yapmak gerekiyordu.

Tuğba 14 yaşına geldiğinde aile sonunda aradığı cevabı bulmuştu. İstanbul Şişli semtinde özel bir hastane, Tuğba’yı ameliyat edebileceğini söylüyordu. Bu sevindiriciydi. Fakat üzücü olan hastaneye verecek paralarının olmamasıydı. Ne yapacaklarını bilemiyorlardı. Çare bulunmuştu, ama çareye ulaşmak kolay değildi. Ameliyat için istenen para tam 72 bin liraydı.

Dört kardeşten birisi olan Tuğba için, annesi de çalışmaya karar verdi. Baba ve anne birlikte çalışacak, ameliyat için bankadan çekecekleri krediyi ödeyeceklerdi.

Ve sonunda istedikleri oldu. Başarılı geçen bir ameliyat ve sonrasında nekahat süreci başladı. Bu süreçte tam iyileşmenin olması için bol bol egzersiz, fizik tedavi ve spor faaliyetlerine ihtiyaç vardı. Fizik tedavi için ilçeye defalarca gidildi. Günde üç kez yarım saat olmak üzere egzersiz ve spor programı uygulandı. Değirmenköy Fevzi Paşa Mahallesinde ikamet eden Tuğba, bazen annesinin bazen babasının, ama çok kez de komşuları olan Ebu Bekir’in yardımlarıyla, günlük spor faaliyetlerini yerine getiriyordu.

Tuğba artık epeyce bir ilerleme kaydetmiş, eskisinden çok çok iyi duruma gelmişti. Fakat aile ve Tuğba için daha çok fedakarlık gerekiyordu. Zira her gün kullanmak zorunda olduğu kondisyon aletleri, bir kilometre uzaktaki bir parkta Belediyenin kurduğu spor aletleriydi. Her gün Tuğba’yı oraya götürüp getirmek gerekiyordu. Bu, zamanla zor olmaya başladı. Programda aksamalar oluyor, dolayısıyla da iyileşme, yerini tekrar gerilemeye bırakıyordu.

Belediye’den yardım istendi. Talepleri, oturdukları sokakta bulunan parka, her gün üç öğün kullanmak zorunda oldukları kondisyon aletlerinin tesis edilmesiydi. Tuğba için artık bir yaşam şekli haline gelen egzersiz, bu aletler olmadan mümkün değildi.

Annesi ve babası çalışmak zorunda olan Tuğba’nın yardımına en çok koşan komşuları Ebu Bekir abisi, yetkililerle görüşerek sıkıntıları dile getirdi. Mahalle muhtarlarıyla görüşüldü. Silivri Belediyesi’ne dilekçeyle başvuru yapıldı. Belediye yetkilileri onay vermişti, ancak bu işler o kadar da kolay olmuyordu. Beklemeleri gerekiyordu. Ama Tuğba’nın artık beklemeye tahamülü kalmamıştı. Zaten psikolojik olarak da sorunlar yaşamaya başlamıştı.

Belediye yetkilileri birkaç kez daha aranarak durumun aciliyeti dile getirildi. Sonunda çabalar sonuç verdi ve istedikleri spor aletleri, en yakın parka getirildi.

Tuğba ise şimdi daha kararlı bir şekilde doktorunun talimatları doğrultusunda tedavi programını aksatmadan devam ettirmeye çalışıyor. Günde üç kez yarımşar saat spor, egzersiz ve yürüyüş yapıyor. Çünkü buna herkesten çok ihtiyacı var.

Peki bu yaşam şekli daha ne kadar sürecek dersiniz? Şimdilik onu bilemiyoruz. Belki üç yada beş yıl, belki de bir ömür…

Başka bir yaşam hikayesinde buluşmak üzere… Hoşçakalın

Tuğba'nın ihtiyacı olan spor aletlerinin, yakınlarındaki parka getirilmesi için çaba sarfeden başta komşuları

Ebu Bekir'e,

Silivri Belediye Park ve Bahçeler Müdürlüğüne,

Çalışan personele ve Özellikle Toygun bey'e

Fevzi Paşa Mahalle Muhtarı Şenol Köroğlu'na,

Değirmenköy'den Ünal Uzun'a ve katkısı olan herkese

TEŞEKKÜRLER